برای خودش در قرآن ضمیر خصوصی داشت:
«کَ».
همین «تو»ی خودمان.
خدا محمد صداش نمی‌کرد.دو‌سه‌جا بیشتر اسمش را نیاورد.آن‌هم وقتی بود که داشت با مردم حرف می‌زد، وقتی حرف ها بین خودشان بود همیشه همین «کَ» را می گفت.
« انک لعلی خلق عظیم، انک میت و انهم میتون، ...».
این ضمیر مال هیچ کس نبود غیر خودش.
